Το Δέντρο που πληγώναμε

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού .
Κραυγές ,φωνές αλλά ουσία μηδέν.Στις τηλεοπτικές συζητήσεις ,ο φανατισμός απο ανθρώπους υποτίθετε των γραμμάτων κυρίαρχος , άνθρωποι εμπαθείς ,δύο στρατόπεδα να κραυγάζουν .Ούτε με τον Αστυφύλακα ούτε με τον Χωροφύλακα !
Παραθέτω αποσπάσματα απο δυο κείμενα του Γ.Παπαδόπουλου Τετράδη του γνωστού "Καιρού" της Ελευθεροτυπίας απο τις εκδόσεις της 4/03 και 11/03 με την προτροπή να διαβαστούν ολόκληρα με την βοήθεια των Links.
















Κείμενο 1(4/03)
Η ιστορική καταγραφή, για να μη μακρηγορώ, υπάρχει. Τηλεγραφικά, χωρίς βερμπαλιστικές εξάρσεις, αλλά υπάρχει. Ο διαφωτισμός, η αρχαιολατρία, η υποδούλωση, η Μεγάλη Ιδέα, ο αλυτρωτισμός, ο αγώνας, η δυτική ξενοκρατία, η αντίσταση στον ζυγό -με σαφή προτίμηση στον ΕΛΑΣ από την εθνική κυβέρνηση- υπάρχουν όλα και αναφέρονται με το’ όνομά τους και άδικα φωνάζει η συντήρηση. Ακόμα και το όραμα του Ρήγα για μια «ενιαία ελληνική δημοκρατία» αποκαθίσταται εδώ από την ανιστόρητη απόπειρα των τελευταίων χρόνων να εμφανιστεί ο Φερραίος ως άλλος Δημητρώφ.

Το έναυσμα για όποιον δάσκαλο, γονιό, μαθητή θέλει να ψάξει να βρει, να μελετήσει, να διδάξει, να μάθει κάτι παραπάνω, είναι εκεί. Και το Γυμνάσιο με το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο έπονται, για να πλουτίσουν τη γνώση.
Εκεί που αρχίζουν τα νερά είναι στην περιγραφή της Παιδείας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ηδη από τη σελίδα 22 ο μαθητής -και ο γονιός- πληροφορούνται ότι από το 1500 μ.Χ. «πληθαίνουν τα σχολεία, κυρίως στα αστικά κέντρα...», ενώ «...στην πρώτη βαθμίδα της εκπαίδευσης δάσκαλοι, συνήθως ιερείς, διδάσκουν ανάγνωση και γραφή μέσα από εκκλησιαστικά βιβλία, στα σχολεία των κοινών γραμμάτων. Εκεί φοιτούν (σ.σ.: sic) κυρίως αγόρια, ενώ τα κορίτσια είναι λιγοστά. Τις ανάγκες για ανώτερη μόρφωση καλύπτουν τα σχολεία των ελληνικών μαθημάτων, όπου διδάσκονται κυρίως τα αρχαία ελληνικά γράμματα».

Από τα μέσα του 1700, όμως, τα σχολεία αυξάνονται, κατά τους συγγραφείς, όπως και ο αριθμός των μαθητών σε αστικά κέντρα.

Να με συγχωρείτε για την ιλαρότητα, αλλά η συγκεκριμένη σελίδα μόνο σε διαδήλωση για 15% στην Παιδεία δεν κατεβάζει τους μαθητές!

Δίνοντας έμφαση στις σχολές των αστικών κέντρων αποσιωπάται, ότι εκεί -πλην των ελάχιστων οικοτροφείων κληροδοτημάτων- πήγαιναν οι επίσης ελάχιστοι γόνοι των ελάχιστων πλουσίων, ενώ από το σύνολο του πληθυσμού μάθαινε κολυβογράμματα ο ένας στους χίλιους, δίπλα στον παπά.

Αλλά γι' αυτό μαρτυριούνται οι ίδιοι οι συγγραφείς λίγο πιο κάτω, στη σελίδα 63, όπου ο αριθμός μαθητών δεν ξεπερνάει τους 2.300 στα αλληλοδιδακτικά σχολεία, για τα οποία σώζονται στοιχεία, το 1829, με απελευθερωμένη την παλιά Ελλάδα. Και με την ορμητική δίψα για μάθηση!

Οπου, δεν ξέρω αν τα σχολεία ήταν κρυφά από τους Τούρκους, αλλά από πολλούς πατεράδες, που θέλαν τους γιους τους βοηθούς στα χωράφια, σίγουρα ήταν...

Ολόκληρο το κείμενο του Καιρού στην ηλεκτρονική σελίδα της Ελευθεροτυπίας της 4/3/2007



















Κείμενο 2(10/03)

...Αλλά η Ιστορία δεν είναι απλώς ένα μάθημα. Είναι ένα μάθημα συμπεριφοράς. Διάπλασης χαρακτήρα. Δημιουργίας συνείδησης. Είναι μάθημα πολιτικό.Αυτό λένε οι υποστηρικτές του βιβλίου, αυτό λένε οι επικριτές του, γι' αυτό είναι τόσο σφοδρή η σύγκρουση.
Επομένως, η απάντηση για το βιβλίο βρίσκεται στο ερώτημα: Τι είδους παιδιά θέλουμε να διαπλάσουμε. Κι ακόμα πιο σαφές: Τι είδους πολίτες συμφέρει να δημιουργήσουμε για το αύριο. Γι' αυτούς.Η δική μου απάντηση είναι εξίσου σαφής:
Μας συμφέρει να είμαστε ειλικρινείς και όχι ψεύτες.
Θαρραλέοι και όχι δειλοί.Προσωπικότητες και όχι σκιές. Γνώστες και όχι αγόμενοι.
Κυρίως: Σεβαστοί και Σεβόμενοι.Ολα αυτά μπορεί κανείς να τα χτίσει μόνο με ένα είδος λάσπης: Τα πραγματικά περιστατικά. Τα αίτια. Τις αφορμές. Είτε αυτή η λάσπη αφορά την Ιστορία, είτε αφορά την απάντηση στην καθημερινή ερώτηση «τι έγινε, μαμά;».Οπως έγραψα και την προηγούμενη Κυριακή, το βιβλίο δεν έχει σοβαρές ιστορικές ελλείψεις με τη στενή έννοια της αναφοράς. Είναι Ανιστόρητο, γιατί έχει αφαιρέσει από τα γεγονότα της ιστορίας τη βία. Δηλαδή τη Μαμή της ιστορίας! Κι αυτό είναι αντιδιαλεκτικό -και με την Αριστοτέλεια και με τη Μαρξιστική έννοια- αντιεπιστημονικό, αναληθές και, τελικά, επικίνδυνο.Επικίνδυνο, γιατί ο κόσμος που ζούμε δεν είναι κόσμος αγγέλων, είναι κόσμος βίας, είτε αυτή αφορά τη γαϊδουριά του υπαλλήλου προς τον εξυπηρετούμενο, είτε του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, είτε του διεκδικητικού κράτους προς άλλα κράτη, είτε την απόπειρα επιβολής μιας νοοτροπίας, μιας ιδέας, ενός «πιστεύω», πάνω σε άλλους. Χρωστάμε να μάθουμε, λοιπόν, στα παιδιά τα πραγματικά περιστατικά. Και ΜΕΤΑ τους πιο πολιτισμένους τρόπους αντίδρασης.

Ολόκληρο το κείμενο σρην ηλεκτρονική σελίδα της ,Ελευθεροτυπίας της 11/03/2007