ΣΥΝΕΧΕΙΑ.....

Οι ρυτίδες αυτού του δένδρου ,οι χαρακιές του χρόνου ,στο ίδιο σώμα,
χρόνια και χρόνια , καρπό γεννάει άλλοτε πιότερο κι άλλοτε καθόλου ,
ετσι όπως η φύση ορίζει...


















Οταν λοιπόν η κυρία Ρεπούση και οι περί αυτήν εισηγούνται τον όρο «ελληνόφωνος χώρος» για την περίοδο της ξένης κυριαρχίας (1453-1821) κι όχι Ελλάδα, διότι κατά την άποψή τους «πριν τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, δεν υπήρχε Ελλάδα», στην ουσία, οι καλοί μας «διαφωτιστές» λένε το ίδιο που, αιώνες νωρίτερα, έλεγε ο Γεννάδιος και όλοι οι Τουρκόφιλοι, εκφράζοντας την πιο μαύρη εκδοχή της Εκκλησίας, στην πιο σκοτεινή της εποχή, ότι δηλαδή «επιγνώσκειν τους Ελληνας όχι διά της γεωγραφίας, αλλά διά της θρησκείας».
και συνεχίζει ο Στάθης στην ελευθεροτυπία 23/03:
Ελευθεροτυπία 23/03

Ο ποιητής σε λευκό χαρτί την χοντρομπαλού τραγούδησε :

Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου ‘πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελη΄:

«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ'το Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα.

Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε, που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές

Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή

Σιγά σιγά και ταπεινά
μ'αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα

Είδα το ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ'άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου απαράζουν την καρδιά

Γι'αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ'ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ'αραχνιασμένα μνήματα

Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό»

Νίκος Γκάτσος