ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το διάσελο που ανοίγει
αιωνίου γαλάζιου οδό στα νέφη
μια φωνή που παράπεσε μες στην κοιλάδα
μια ηχώ που σαν βάλσαμο την ήπιε η μέρα


Των βοδιών η προσπάθεια που σέρνουν
τους βαριούς ελαιώνες προς τη δύση
ο καπνός ο ατάραχος που πάει
των ανθρώπων τα έργα να διαλύσει


ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το πέρασμα του λύχνου
Το γεμάτο χαλάσματα και μαύρους ίσκιους
η σελίδα που γράφτηκε κάτω απ’το χώμα
το τραγούδι που είπε η Λυγερή στον Άδη


Τα ξυλόγλυπτα τέρατα πάνω στο τέμπλο
οι αρχαίες οι λεύκες οι ιχθυοφόρες
οι εράσμιες Κόρες με το πέτρινο χέρι
ο λαιμός της Ελένης ωσάν παραλία



Τ’ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΑ δέντρα με τη ευδοκία
η παρασημαντική ενός άλλου κόσμου
η παλιά δοξασία ότι πάντα υπάρχει
το πολύ σιμά και όμως αόρατο



Η σκιά που τα γέρνει με το πλάι στο χώμα
ένα κάτι του κίτρινου στη θύμησή τους
η αρχαία τους όρχηση πάνω απ’τους τάφους
η σοφία τους η αδιατίμητη


Η Ελιά , η Ροδιά , η Ροδακινιά

το Πεύκο , η Λεύκα , ο Πλάτανος

ο Δρύς , η Οξιά , το Κυπαρίσσι



Απόσπασμα από το
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ



Όταν το φεγγάρι γεμίζει,
τα μυαλά των ανθρώπων αδειάζουν
οι θάλασσες φωτίζουν
η κούνια στο κλαρί της ελιάς
τρίζει,
η σκιά σου μακριά σου φεύγει.

Μαραδό.