Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα•
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου .... μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα ....
Κωνσταντίνου Καβάφη
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος )
Υ.Γ. γιατί η ομορφιά ανήκει σε αυτούς που την έχουν ανάγκη
1 σχόλιο:
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ποστάκι! Νομίζω ότι δένεις με την υπέροχη ευαισθησία σου, πάντα με πρωτότυπο τρόπο, πράγματα που δεν φαντάζεσαι!
Δημοσίευση σχολίου